09 Februari, 2009

KEKANCAN/RELATIONSHIP


Nemu Kanca Anyar

Assalammuallaikum!

Kekancan iku kudu dilandhesi rasa kapercayan. Nambah kanca bisa maneka cara. Yen ing jaman kang sarwa canggih iki, sapa kang bisa nguwasani teknologi informasi, bakal akeh kancane. Nambah kekancan dudu barang kang angel. Kita bisa melu friendster, facebook, utawa mailing list group sing cook karo hobi utawa profesi sing padha.
Aku duwe pengalaman sing rada aneh. Sawijining sore tanpa dirancang tanpa kinira, kancaku tambah siji. Eloke, anggone tetepungan/kekancan mung watara rong jam lan sawise iku nganti seprene ora tau ketemu utawa kontak maneh. Arepa mangkono, wektu kang singkat iku sempat nambah kawruh dan mbukak cara pandanangku kang beda karo biasane.
Critane mangkene. Sapungkase liputan sedane mantan Presiden Soeharto, aku lan kanca fotografer sarta sopir kang ngancani mrana-mrene, arep golek oleh-oleh ing Solo. Sawise nyoba soto kwali ing kawasan Nggading, aku kepengin tuku abon pedhes kang terkenal iku. Tokone ana ing sangarepe Gedhung Aisyiyah, Solo. Nah, tekan kana kok ya pas adzan Ashar. Aku langsung pamit karo fotografer shalat dhisik ing masjid ing sabrang dalan. Shalate pancen kudu gentenan karo kanca fotografer utawa sopir marga ana alat-alat kerja kang ora bisa ditinggal.
Rampung shalat, kanca fotografer lan sopir katon gojeg gayeng karosawijine pria ing sangarepe warung abon. Aku banjur ditepungake. O, rupane pria iku putrane Pak Hendra sing kagugan toko abon. Arane Guh S Mana. Priyayine gapyak sumanak. Dhewekke iku pelukis ekspresionis kebanggane kutha Solo kang wis tau oleh penghargaan saka Musium Rekor Indonesia kang kaping 1.095. karana lukisane Sketsa Seribu Wajah kang nengsemake. Guh Mana iki uga pelkis kang nglukis nganggo media rambut manungsa.
Lagi tengah-tengahe ngobrol Guh takon apa aku seneng ngliput lukisan? “Yen pelukise oke, biasane malah daktulis profil lengkape,” wangsulanku. Obrolanku dadi gayeng-gayenge nalika dumadakan udah deres. Guh ngajak aku sakanca mlebu ing omahe. Ruang tamune kang dawa memburi kebak lukisan. Rata-rata manungsa. Ekspresine ngemu surasa lan kebak warnaning panguripan. Ana siji loro lukisan kembang. Nah, lukisan endah iku narik atiku. (hm..dhasar wanita).
“Lukisane rata-rata anatomi lan praupane wong?” pitakonku keprucut tanpa bisa dicandhet maneh.
“Lukisan iki wis tahu dakpamerake. Judhule Sketsa Seribu Wajah. Entuk Penghargaan saka MURI. Pirang-pirang media cetak uga wis nulis hasil karyaku, ana uga sing nulis profilku wangsulane Guh Mana banjur nudhuhake kliping berita kang nguas lukisan lan profil pribadine.
Guh uga njlentrehake surasane Lukisane Sketsa Seribu Wajah. “Saben wong, duwe sewu praupan lan kekarepan, kapribaden,” ujare. Maknane pancen “jero banget”. Guh Mana pancen bener saben wong kaya-kaya mesthi duwe topeng sewu rupa kang temtune dienggo/dipasang ing praupane jumbuh karo situasi lan kebutuhane. Rak ya, mangkono, to?
“Kejaba nulis, kowe seneng seni apa?” Pitakone Guh ngagetake, merga aku isih mikirake apa kang dituturake sadurunge.
“Yen gawe karya tulis biasane daktulis nganggo basa Jawa,” wangsulanku asal-asalan
Guh S Mana rada kaget nalika dheweke dakkandhani yen aku isih bisa maca huruf Jawa, ha, na, ca, ra, ka. Dhewekke banjur njaluk bukti tulisanku.
“Iki geguritan daktulis dadakan nganggo huruf Jawa. Mangga yen arep dienggo ngrenggani lukisanmu,” kandhaku menehi ide anyar. Pancen aku durung tau weruh ana lukisan rinengga geguritan kang ditulis nganggo huruf Jawa ing ngisor pigurane.
Guh Mana manthuk-manthuk. Praupane sumringah sajak sarujuk karo ideku.
“Taksimpen puisi iki kanggo kenang-kenangan, ya. Aku tersanjung,” wangsulane nggedhekake ati lan rasaku.
Udan deres ing sore iku ganti grimis. Kanca-kancaku isih mengagumi lukisane Guh Mana.Malah fotograferku duwe ide kepengin dadi broker lukisan. Aku ngajak pamitan kanca-kanca.
Nah, kanggo ngaturake panuwun merga wis oleh nunut ngeyup lan kersa njlentrehake maknane lukisan Sketsa Seribu Wajah kang kebak falsafah hidup, geguritan kang sore iku dakwenehake Guh Mana, saiki wis dakbabar ing blog iki. Mangga diwaos yen dhangan ing penggalih.
Pareeeengngnggggg..........

Wassalam
Rini

Tidak ada komentar: