CERKAK

DOLANAN ASMARA

Lega. Iku kang dirasakake Nadia dina iku, merga kuliahe wis rampung-pung. Praupane sumringah eseme ngembang saben Wisnu, kangmase, njepretake kamera digitale. Awan iku dhewekke sengaja pose entek-entekan ing ngarep kamera kanggo nglampiaske suasana hati kang lagi mekrok-mekroke merga kasil dadi sarjana sastra Inggris. Kuliahe kepeksa mulur sasemester saka targete, patang tahun. Gara-garane, wiwit semester enem dhewekke kepeksa kuliah sinambi ngobyek dadi guru les privat door to door kanggo bocah-bocah SD utawa SMP. Yen ora ngono ora duwe dhuwit kanggo jajan lan tuku buku, merga bapake wis pensiun. Dhuwite pas-pasan. Adhi-adhine ya butuh ragad sekolah.

“Wis ndang kawin Di.!” Aloke Nuri saka kadohan. Nadia nggoleki swara kang akrab ing kupinge.
“Kowe sik, sing wis kebelet kawin. Aku arep keliling donya . Suk yen aku dadi Duta Besar, mertamua nyang omahku, ya,” wangsulane ora kalah serone. Nuri, sahabate saya ngraketake gandhengane ing lengene Momo, pacare.

Nuri lan Momo banjur njejeri Nadia kang lagi siap-siap arep foto bareng Alan. Pemuda kang wis suwe ngincer Nadia. Emane prawan sing kulite kuning langsep iku semaya terus saben arep dilamar.
“Äyo foto sik karo pasangane dhewe-dhewe,” Wisnu kepeksa mbengok merga suarane Nadia karo Nuri ora bisa dipedhot yen wis omong-omongan.
“Iya…ya! Mas, kira-kira sapa sik sing bakalan mantenan?” pitakone Nuri. Nadia menjeb nalika kangmase nunjuk dhirine.
“Dadi mantene yen wis diangkat dadi Duta Besar!” bengoke Nadia ora gelem kalah.
“Istighfar Di, mengko kelakon tenan, lho. Apa arep dadi prawan tuwa, ta?” Nuri wiwit nggodha.
“Wis…wis…ayo eksyen dhisik. Ayo dha mesem!” Wisnu wiwit ora sabar motreti prawan-prawan ayu.
Kamerane langsung dienerake adhine, gendtenan karo Nuri. Eksyene Nuri sok kaya peragawati, dene Nadia mung bisa gehdek-gedhek. Wong tuwane Nadia mecungul saka gerombolan wisudawan.
“Wis awan, ayo mulih. Ibu ndang arep siap-siap masak kanggo syukuran,” aloke Bu Ida, ibune Nadia.
“Bu, Nadia kantun mawon. Mangke kula ingkang ngeteraken wangsul nggih?” ature Alan marang Bu Ida. Wanita iku manthuk lan mesem tandha setuju. Dheweke satus persen pancen setuju yen Alan kang wis duwe gelar sarjana Hubungan Internasional lan wis nyambut gawe enggal nglamar Nadia.
Alan banjur nggeret Nadia ngadohi keluargane. Nadia diajak jagongan ing ngisor wit kersen kang edhum.
“Piye Di, yen mengko bengi sadurunge syukuran daklamar pisan?” pitakone Wisnu sawise ngelap kringete nganggo tisu.
“Mas, aja kesusu, ta. Aku arep nyambut gawe dhisik. Yen wis bisa nyenengake bapak lan ibu, takwenehi kode wis.”
“Di, aku ora bakal nglarang kowe nyambut ….”
“Aku ngerti. Ning aku kepengin berkarir sik.”
“Terus terang wae Di, kowe nolak aku?”
Nadia ora wangsulan. Mripate sing bunder dipoles eye shadow lan karengga idep palsu mandeng Alan tajem.
“Di?”
“Yen Mas Alan wis ngebet kawin. Kawina. Akeh prawan sing luwih siap tinimbang aku.”
“Kowe serius kepengin dadi Duta Besar?
“Ha?”
“Kowe mau ngomong karo Nuri kepengin dadi Duta Besar, ndhisik. Sawise iku lagi kawin. Ati-ati yen omongan. Yen diamini malaikat bisa kelakon, lho. Abot!”
“Ah, aku asal muni, kok. Saka endi nalare aku bisa dadi Duta Besar? Lumrahe rak mas Alan sing dadi Duta Besar. Aku rak mung sarjana Sastra Inggris?”
“Takdir. Sapa sing nyana?”
“Wislah. Ora usah dibahas maneh. Ayo bali. Iki dina kemerdekaanku saka meja kampus. Iki dina kabahagianku. Minggu ngarep aku kudu nyusun strategi masa depan. Yuk, mulih!”
“Di, elingana omonganku. Aja mbangun kunjaran kanggo awakmu dhewe, ya. Kunjaran kang paling nyengsarakke iku kunjaran kang kita bangun dhewe. Duwe karir iku becik wae, ning aja nganti ….”
“Aahh, wis ayo mulih…!”
Nadia narik tangane Alan. Kenya siji iki pancen keras kepala. Nadia narik tangane Alan. Kekarone mlaku sairing tumuju parkiran. Ora ana guneman maneh. Kekarone mbisu. Nadia nutupi sirahe nganggo kipas merga awan iku panase ngedab-edabi. Sawetara Alan nyoba ngedhemake atine merga Nadia isih nutup atine. Atine Alan kemetab merga rumangsa gagal ngyakinake Nadia. Kenya siji iu pancen keras kepala. Apa maneh yen duwe kekarepan.
Alan milih ora teka ing malam syukuran. Keluargane Nadia celingak-celinguk nggoleki Alan, nanging ora wani takon marang Nadia. Utamane Bu Ida wengi iku kuciwa banget. Dheweke wis kebacut nyicil ayem bakal nepungake Alan marang tangga-teparo lan keluargane. Pemuda iku arep ditepungake bakal calone Nadia.

Ora ana sing ngerti atine Nadia wengi iku. Eseme kaumbar ngalor- ngidul manggakake tamu-tamune. Dhewekke katon tenang lan bahagia. Kamangka dheweke uga nunggu tekane Alan. Nganti syukuran bubar, tamu-tamu wis sepi, Alan ora katon.
Nadia mlebu kamar, ungkep-ungkep bantal. Tangise pecah. Gelane ora karuan wis natoni atine Alan. Atine kaya pecah dadi loro. Antarane ngiyani lamarane Alan, utawa terus ngukir karir menyang Jakarta kaya kang wis dirancang mateng. Yen nampa lamaran rencanane jugar.
Tanpa kabar-kabar, satemene dheweke wis ditampa magang kerja ing Departemen Luar Negeri ing Jakarta. Minggu ngarep dheweke kudu wis mlebu kantor. Dheweke pancen oleh gawean saka Pak Adnan, pak like Nevy, muride les. Pak Adnan iku sawijine diplomat. Patemeone karo Pak Adnan dumadi nalika dhewekke ngelesi Nevy, dene Pak Adnan lagi medhayoh ing omahe Nevy ing Ngayogya.

Jepret..jepret…jepret…kilatan kamera foto lan sorotan lampu kamera tivi nyorot praupane Nadia. Bebarengan karo iku Presiden rawuh. Tekane dikawal ajudan lan sekretaris pribadi sarta kairing Menteri Luar Negeri. Presiden banjur jumeneng ing tengah ruang pelantikan.
Dumadakan Nadia gemeteran. Tangane anyep njejet. Mripate ora wani maneh nyawang para tamu undangan kang jumeneng rapi ing suasana resmi iku. Apa maneh dheweke kudu konsentrasi ngrungokake pangandikane Presiden kang dina iku ngangkat lima duta besar, klebu dheweke.
Jabatan iku ditampa sawise Nadia nggegem gelar doktor. Umure meh kepala papat. Dhewekke diwisuda dadi Duta Besar paling mudha. Gelar jentrek-jentrek ing sapungkure jenenge iku ora tau dibayangake Nadia. Dheweke mung nuruti ati, nuruti nasib. Rampung kuliah sijine, banjur kuliah maneh sing bidange beda-beda.
Soal jabatan Duta Besar kang diucapake sawise wisuda mbiyen satemene mung asal muni. Nanging kok nyatane saiki ana gegemane. Apa ya bener kandhane Alan biyen, nalika iku ana malaikat liwat banjur ndherek ngamini pocapane?
Mripate Nadia kemembeng luh. Meh wae tumetes yen ora ndang dilap nganggo tisu. Rampung tandha-tangan, Presiden lan garwane banjur nyalami para duta besar. Nadia ngupayakake ngumbar esem samanis-manise marang para tamu kang padha nyalami, sanadyan ing telenging ati, dheweke ngenes. Wengi iku dheweke ora ana kang ngampingi. Nadia dhewekan nganti upacara bubar. Dheweke ora bisa mangsuli pitakone wartawan, kapan anggone arep njomblo. "Sabar. Mesthi dina endah iku teka," wangsulane diplomatis.
“Selamat, Di,” salah sijine tamu menehi selamat nalika Nadia wiwit ditinggalake wartawan ing njaban istana. Nadia noleh. Mripate kang mblalak ora kedhep. Tutuke mlongo. Dumadakan awake gemeteran. Pria kang menehi ucapan selamat iku isih nyorongake tangane. Rambute kang semu perak kena kilatan lampu.
“Ibu, bisa saya bawakan tasnya?” pitakone sekretaris pribadine kang isih ana sisihe.
“Hm…Farah, tolong bawa semuanya ke mobil. Tunggu aku di sana, ya?
‘’Ibu baik-baik saja ?’’
Nadia manthuk. Farah ninggalake bose sawise ngormati pria kang wis dikenal wiwit dheweke magang ing Kedutaan Mesir. Pria iku Pak Alan, diplomat kang otake cemerlang. Sayang nasibe rada elek. Garwane seda merga ngidhap kanker. Dhudha kembang alias dhudha tanpa anak iku nganti seprene durung kersa rabi maneh. Kamangka akeh staf kang kesengsem. ‘’Aja-aja Pak Alan malah kepencut marang bos’’, guneme Farah ing ati. Dheweke mesam-mesem ngemu wadi.
Pancen bener Alan kepencut Nadia. Ora mung saiki. Malah wiwit puluhan tahun kepungkur. Mula nalika dhewekke krungu Nadia bakal diangkat dadi Duta Besar, dhewekke mulih menyang Indonesia, khusus kanggo nemoni Nadia.
“Suwe ora katon. Menyang endi?” pitakone Nadia rada gemeteran.
“Apuranen luputku, Di. Aku ora teka nyang syukuran wisudamu….”
“Aahhh, wis aja dibahas maneh!” wangsulane Nadia tandhes.
“Nadarmu wis kelakon. Saiki dadi duta besar…?”
“Panjenegan bener malaikat ngamini omonganku.”
“Sliramu arep langsung nikah kaya cita-citamu biyen?”
"Aja ngungkap masa lalu,” wangsulane Nadia lirih. Dheweke gragapan. Ora nyana Alan bakal nembak nganggo pitakonan kaya mangkono. Alan isih tetep pria kang seneng omong to the point. Nadia ora ngerti kudu wangsulan apa. Dheweke bingung, arep nikah karo sapa yen pacar wae ora duwe.

Wiwit wisuda nganti kuliah S2 lan S3, kanca pria akeh, nanging rasane kabeh mung liwat kaya banyu. Nalika umure durung ganep 30 ana pria sing ditaksir, nanging dheweke isin ngatonake. Dadine ya bubar ngono wae. Sawise iku, kala-kala dheweke sing ditaksir pria, nanging atine ora sreg, dadi ya ora ditanggapi. Sarwa mbingungake. Mbareng karire saya dhuwur, kanca-kancane malah padha ngolok-olok. Jarene akeh pria sing naksir, sing wedi saben arep nyedhaki. Merga kalah dhuwur jabatane. Pungkasane malah Nadia jomblo terus. Ewasemana ana enake. Dheweke bisa menikmati urip kaya kang dikarepake. Urusan kawin, tiba keri.
“Sesuai rencanamu Di, saiki sliramu wis dadi Duta Besar, apa arep langsung nikah? Aja lali undhangane, ya? ‘’
‘’Yen aku nikah, sliramu arep rawuh ? ‘’
‘’Lha iya, ta ?’’ wangsulane Alan lirih, aja nganti katon kuciwa.
‘’Lha endi nyonyahmu ?’’
Pitakone Nadia kaya dhodhogi ati. Lambene Alan ora bisa kumecap. Sirahe tumungkul dhalem. Alan onjal ambegan.
‘’Aku wis dhudha. Bojoku tilar donya. Kena kanker.’’
Dheg. Saiki ganti Nadia kang gemeteran. Untune gumereteg. Ati kang meh garing kadya tumetesan embun. Anyles. Asmara kang wis dikubur jero dumadakan kawiyak ndadak. Nadia nyoba nata ati.
‘’Sori, Mas. Sori yen mbangkitake rasa sungkawamu. Aku ndherek bela sungkawa.”
“Ora apa-apa. Di, kersa takterake kondur?”
Nadia nggeleng. Tandha nolak.
‘’Sesuk esuk ana syukuran ing omah. Sliramu kersa rawuh?”
Matane Alan kabukak, blak. Dumadakan kaya ana sinar padhang madhangi raine Nadia . Plataran atine langsung semilak. Oh, plataran istana negara kaya-kaya uga kudanan kembang mawar dadakan. Saka dhadhane Alan keprungu irama asmara, kamangka wis suwe nyenyet. Geneya saiki tetembangan maneh? Sunar ing telenging ati iku bakal dikipasi supaya makobar kaya telung puluh tahun kepungkur.
“Piye? Aku oleh ngeterake kondur?” pitakone Alan keprungu sumringah.
“Sekretaris lan sopirku wis nunggu. Sesuk wae rawuh ing syukuranku.”
“Di, wenehana aku kesempatan. Aja urip ing njero kunjara atimu...”
“Yen wulan ngarep aku nikah, sliramu ana ngendi?”
“Aku? Aa...ku? Aku lungguh ana sisihmu! Kita ngadhepi penghulu bareng, ta? ” Wangsulane Alan sawise suwe ora bisa nemu jawaban liyane.
“Sliramu pancen diplomat sejati,” wangsulane Nadia karo mekarake eseme. Wangsulan kang nggodha ati.

Dhadhane Alan kaya arep bedhah-bedhaha. Langit wengi rinengga lintang melu-melu sorak. Nadia age-age ninggal Alan sing kamitenggengen.

******
Jakarta, Pebruari 2009